نیتروژن ( ازت N )
نیتروژن عنصری است گازی شکل ولی می تواند به شکل جزئی از آلیاژ های فلزی حضور داشته باشد ، در جایی مفید و در جایی مضر برای آلیاژ های فلزی
نیتروژن ( ازُتN )
این عنصر می‌تواند هم به عنوان عنصر مضر برای فولاد و هم به عنوان جزئی از آلیاژ پدیدار شود.مضر بودن آن به دلیل کاهش سفتی(تافنس یا چقرمگی)در نتیجهٔ فعل و انفعالات جدایشی،پدیدار گشتن حساسیت در مقابل پیرسختی و تردی آبی رنگ (تردی در نتیجه حرارت دادن بین دمای ۲۵۰ تا ۳۵۰C ) است.ازت به عنوان عنصر آلیاژی،ناحیهٔ آستنیت را گسترش داده و ساختار آستنیتی را پایدار می‌سازد.در فولادهای آستنیتی استحکام و بیش از همه حد تسلیم را افزایش می‌دهد. همچنین سبب بالارفتن خواص مکانیکی در مقابل حرارت می‌شود و در سخت کردن سطحی به کار می‌رود، زیرا با ایجاد نیتراید می‌تواند سختی بالایی را ایجاد کند.
حضور ۱ واحد نیتروژ در آلیاژ می‌تواند معادل ۴ واحد نیکل ، میزان مقاومت فلز به محیط خورنده را افزایش دهد .
برای مثال ، متریال دوبلکس گرید ۲۲۰۵ که در ایران شناخته شده است ( ما هم داریم 😉 ) دارای بین ۰.۱۴ تا ۰.۲۰ صدم درصد نیتروژن محلول دارد .
و همین میزان ناچیز نیتروژن ، مقاومت شیمیایی فلز را بهبود داده است . به شکلی که این متریال برای محیط خورنده شدید مثل آب دریا ، مناسب استفاده است .